Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.
Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawiehodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał mu nowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.
Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów."
Max von Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.
Od chwili odkrycia Horanda, von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XXstulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy, jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech, które były wymagane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę, każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.
W roku 1925 odbyła się we Frankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki i wyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy według założeń von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy został pies Klodo von Boxberg.
żółw, mały szczeniak nie widzi w nich swoich wrogów lub ofiar, lecz szybko chce zawierać przyjaźnie. Jeżeli w 
Kiedy maluch zaśnie pokażmy kotu jego rzeczy i pozwólmy zbliżyć się do szczeniaka. Kot na początku będzie tylko obserwował malucha z daleka, ale kiedy oswoi się już z nową sytuacją, ciekawość weźmie górę i spróbuje poznać nowego mieszkańca. Nie powinniśmy zostawiać zwierząt na początku samych, dopiero kiedy przekonamy się, że kot nie unika malca, a nawet sam szuka jego towarzystwa. Później nie pozostaje nam nic innego jak cieszyć się z ich przyjaźni i zabaw.
to jednak, że od razu przyjmie go do rodziny. Szczeniak natomiast będzie widział w starszym psie przede wszystkim opiekuna, następcę matki, nie możemy jednak pozwolić by za bardzo zamęczał starszego psa. Pamiętajmy, aby nie ograniczać praw i przyjemności starszego psa, gdyż powiąże to z przybyciem nowego, co z pewnością nie będzie dobrą bazą dla przyjaźni obu psów. Należy obu poświęcać dużo uwagi i uważnie obserwować zachowanie obu zwierząt. Jeżeli dorosły pies przyjmie wroga postawę należy go skarcić, a za tolerowanie małego pieska należy mu się pochwała. Młody pies łatwo podporządkuje się starszemu, a dopiero kiedy dorośnie będzie próbował ustalić swoją pozycję. Wtedy należy młodemu sprowadzić do porządku lub pozwolić na próbę sił. Sytuacja szybko się rozwiąże i wróci do normy.
Wychodząc do lasu zwracajmy uwagę na wysoką trawę, ponieważ może ona łatwo dostać się do oczu powodując zranienie. Po każdym spacerze należy oczy pieska dokładnie sprawdzić czy nie dostały się tam jakieś ciała obce, a w razie potrzeby delikatnie je usunąć lub udać się do lekarza.
